Recenzja Big Fat Burger | Angry BoardGamer

Noobirus

17 października 2017

Big Fat Burger jest grą wydawnictwa Trefl, w której wcielamy się w pracowników znanej burgerowni. Celem każdego gracza jest szybkie i bezproblemowe wykonanie jak największej ilości zamówień. Kto osiągnie największe obroty w firmie, otrzyma tytuł Mistrza Burgerów.

Niestety, sprawa nie jest taka prosta – musimy liczyć się z tym, że pozostali gracze będą nam wrzucali kłody pod nogi, klienci będą się niecierpliwić, a cenne dolary z napiwków będziemy musieli czasem wydać, jeśli nie uda nam się wykonać burgerów na czas.

Zanim przejdziemy do krótkiego opisu zasad, chciałbym coś powiedzieć o wykonaniu gry, ponieważ natychmiast rzuca się w oczy – jest bardzo profesjonalne, spójne oraz… no, po prostu śliczne. Zamiast planszy do gry, mamy w skrzyni obrus, który rozkładamy na stole i to na nim kładziemy potrzebne karty. Instrukcja wygląda na pierwszy rzut oka na dobrą, jednak podczas pierwszych rozgrywek ze znajomymi mieliśmy wiele niejasności – nie byliśmy np. pewni jak liczyć zarobione dolary oraz naliczać kary. Warto tutaj zaznaczyć, że do gry nie dołączono żadnych banknotów w stylu Monopoly czy podobnych gier – może się zdarzyć, że musimy szukać ołówka oraz kartki i zaznaczać kary na kartce! Zyski liczymy kładąc odłożone w czasie gry karty na bok – jedna karta to jeden dolar. Instrukcja również niejasno tłumaczy, czy karty z napiwkami układamy jak to pokazano przykładowo w instrukcji, czy możemy je potasować i rozłożyć losowo.

Zasady gry są następujące: rozkładamy na poszczególnych torach na serwetce karty z zamówieniami. Na tych kartach narysowane są burgery i łatwo możemy rozczytać z czego się składają (np. mięcho, ser, sałata). Obok kładziemy trzy talie ze składnikami, a sami otrzymujemy dwie karty specjalne oraz dwa żetony z ilustracją pracownika.

Gdy zaczyna się nasza tura i mamy jakieś wolne żetony przed sobą, to musimy jeden z nich położyć na zamówieniu, które chcemy wykonać (czyli po prostu je sobie rezerwujemy). Następnie możemy wykonać dwie akcje z trzech poniższych:

Dobrać sobie składniki z dowolnych talii.
Zrealizować zamówienie, jeśli mamy potrzebne składniki na burgera.
Dobrać jedną kartę specjalną.

Karty specjalne to różne wydarzenia lub umiejętności, które możemy zagrać w dowolnym momencie – zazwyczaj przeszkadzają one w jakiś sposób innym graczom. Po zakończeniu tury, musimy wybrać jedno zamówienie na obrusie i przesunąć je o jedno pole w dół na torze. Jeśli wypadnie poza obrus – to klient sobie darował czekanie na burgera i pracownik, który był za niego odpowiedzialny, musi płacić karę (mam nadzieję, że prawdziwa praca w fast-foodzie tak nie wygląda… Byłoby miło, gdyby ktoś mógł w komentarzu potwierdzić).

Jak widać, gra posiada dosyć sporą negatywną interakcję (co osobiście lubię) oraz pewną regrywalność, jako że za każdym razem tasujemy składniki, karty specjalne oraz wykładamy losowe zamówienia. Po opanowaniu zasad rozgrywka przebiega też dosyć szybko, być może nie idzie to tak szybko jak prawdziwe zamówienia w pewnej znanej sieci fast-foodów, ale karty z narysowanymi burgerami całkiem szybko lecą po obrusie.

Poza wcześniej wspomnianym drobnym problemem z instrukcją, ciężko mi wskazać BFB jakieś poważne wady. Jedynym mankamentem gry jest tak naprawdę to, że nie jest to tytuł, po którego automatycznie sięgniemy gdy tylko zjawią się u nas znajomi. BFB nie sprawdza się również na dwóch graczy. Oczywiście można grać na dwie osoby, ale… tytuł wiele na tym traci, ponieważ zawsze będziemy po swojej turze przesuwać jedno zamówienie naszego jedynego oponenta. Znika więc taktyka związana z dokuczeniem graczowi, któremu idzie zbyt dobrze.

BFB to gra bardziej rodzinna, do pogrania z rodzicami lub dziećmi, ponieważ zasady są przystępne, pojawia się czasem zacięta walka pomiędzy graczami, a oprawa jest przyjemna dla oka.