Zagadki często towarzyszą nam w grach, czy to w przygodowych – takich jak Posiadłość Szaleństwa – czy w tzw. Escape Roomach. A gdyby tak wyciągnąć je i stworzyć osobny produkt tylko z nimi?
Dziennik 29: Interaktywna gra książkowa jest dość nietypowym tytułem – ja przynajmniej z niczym podobnym wcześniej się nie spotkałem. Można do niego usiąść w dowolnej liczbie osób, chociaż wiadomo, że co za dużo to niezdrowo. Oficjalnie jest to gra dla jednej osoby, ale nie jest to rzecz konieczna. Równie umowną rzeczą jest wiek grających, bo wszystko zależy od tego, jak szybko zrozumieją tok rozumowania układających zagadek, a powiem szczerze, że czasami jest trudno, nawet bardzo. Tytuł w całości został stworzony przez Dimitrisa Chassapakisa, a w Polsce został wydany przez wydawnictwo FoxGames, które wysłało nam egzemplarz do recenzji.
Ciężko natomiast ten tekst nazwać recenzją, ponieważ po pierwsze – nie przeszliśmy gry w całości, a co dopiero mówić o kilkukrotnym tego dokonaniu (co oczywiście przy tytule tego typu, mija się z celem).
Dostajemy produkt lekko udekorowany fabułą, której tak naprawdę w ogóle nie ma. Nie wiem po co, twórcy na siłę wrzucili jakiś tam zalążek z historią? Moim zdaniem, jakby zareklamowali Dziennik jako “zeszyt z zagadkami”, marketingowo mogłoby to dotrzeć do większej liczby osób, w tym do ludzi, których interesują jedynie główkowanie, nie szukają fabularnych majstersztyków – których i tak tutaj nie uświadczymy. Strasznie wkurza mnie takie wciskanie czegoś na siłę. Miało to wielokrotnie miejsce w tytułach, które udają się być tym, czy nie są – np. gry cywilizacyjne, które są zwykłymi, średnimi – karciankami. Może być to zwyczajnie mylące dla odbiorców, ponieważ kupią produkt, zachęceni jego opisem, a w środku znajdą coś zupełnie innego.
Dziennik 29 ciężko nazwać grą, ponieważ na dobrą sprawę jest to książka z serią zagadek językowych, matematycznych i logicznych, które należy rozwiązywać (koniecznie) po kolei, ponieważ co jakiś czas pojawia się zagadka wymuszająca znajomość odpowiedzi na poprzednie łamigłówki.
Poziom trudności zagadek (nie jestem wielkim fanem ich rozwiązywania, co nie oznacza, że ich nie lubię lub nie umiem rozwiązywać) mogę z czystym sercem określić jako wysoki. Trochę potrwało, zanim załapałem “co autor miał na myśli” – a trzeba powiedzieć, że te łamigłówki są różne – za każdym razem trzeba siadać do nich, jakby od nowa. Dzięki temu gra się w to bardzo przyjemnie – nie jest nudno. Czasami zdarza się, że zawiesimy się przy jednej zagadce na dłuższy czas, będziemy potrzebowali świeżego umysłu lub kogoś do pomocy – nie bójmy się przesypiać z nierozwiązanymi łamigłówkami lub prosić znajomych/rodzinę o pomoc. W ostateczności istnieje możliwość uzyskania podpowiedzi, a nawet odpowiedzi.
Gra korzysta z przeglądarki internetowej, w której sprawdzamy nasze odpowiedzi i w krytycznych sytuacjach uzyskujemy wskazówki. Jest niezbędna, więc krytycy rozwiązań cyfrowych nie będą zadowoleni. Na szczęście nie ślęczymy przy urządzeniu bez przerwy, a tylko w momencie, gdy wpadniemy na trop i będziemy chcieli wpisać rozwiązanie zagadki.
Dziennik 29 jest bardzo fajną odskocznią od typowych rozrywek, czy gier planszowych, szczególnie w samotny wieczór. Zagadki są mocno angażujące, a chęć pokonania całej książeczki mocno nakręca na pozostanie przy niej i wpadnięcie w ciąg. Nie jest to rzecz dla każdego, bo jeżeli ktoś nie lubi łamigłówek, nie ma kompletnie czego szukać w tym tytule. Entuzjasta ciekawych opowieści też za bardzo nie będzie zadowolony z zakupu, bo czegoś takiego, mimo obietnic, w środku nie znajdziemy. Na całe szczęście Dziennik 29 się broni. Jest produktem bardzo dobrym i jeżeli jesteś fanem główkowania, jest stworzony właśnie dla Ciebie.
Dziękujemy wydawnictwu FoxGames za przekazanie gry do recenzji.
Plusy:
- Bardzo trudne i ciekawe zagadki – mocno angażujące;
- Przyjemna odskocznia od klasycznych rozrywek;
Minusy:
- To tylko zagadki;
- Autorzy próbują nam wkręcić, że tam jest coś fabularnego;
- Czas gry: ∞
- Liczba graczy: 3-∞
- Minimalny wiek: 14+
Więcej na: boardgamegeek.com | FoxGames
Grę kupicie tutaj:
Założyciel bloga. Z grami planszowymi związany od 2014 roku. Wielki fan gier z klimatem, ale nie pożałuje również czasu na porządne euro. Przed planszówkami jego największą pasją były gry fabularne, z którymi związany był praktycznie od dziecka. Lubi uzasadnioną losowość — gry planszowe mają sprawiać mu przyjemność, a nie wrażenie nadgodzin z Excelem w roli głównej. Czemu „angry” chcielibyście zapytać? Ano, raczej nie szczędzi języka, gdy trzeba. Chociaż i tak ostatnio trochę złagodniał. „Pisze jak jest”. Jeżeli coś mu się nie podoba, to nie boi się o tym mówić.
