Sytuacja na świecie, mimo że wciąż niepewna i dramatyczna, powoli się stabilizuje. Polski Rząd luzuje obostrzenia, jednak my wciąż zalecamy siedzieć na tyłkach w domach i grać z rodzinami. Granie Solo osobiście traktuję jako ostateczność, ale co innego, jeżeli chodzi o granie w duecie. Chcielibyśmy wam polecić kilka tytułów, które świetnie właśnie do tego się nadają. Znajdziecie tu kilka oczywistości, jednak uważam, że należało o nich wspomnieć. Są to wybory całej redakcji, więc powinniście znaleźć tu tytuł dla każdego.
Star Wars: Rebelia
Autor: Corey Konieczka | Wydawnictwo: Galakta | BGG
Asymetryczna, epicka gra planszowa skrojona do grania w dwie osoby. Jedna osoba wciela się w dowództwo Imperium Galaktycznego i pokieruje losem Imperatora, Lorda Vadera i admirała Tarkina. Jego celem będzie namierzenie i zniszczenie bazy Rebelii. Drugi gracz siądzie po przeciwnej stronie i będzie grał z przeciwnikiem w kotka i myszkę. Jako Luke Skywalker, Księżniczka Leia i inni będzie sabotował działania Imperialistów. Misje bohaterów i olbrzymie, bardzo emocjonujące bitwy. Jeżeli chcecie poczuć klimat starej trylogii Gwiezdnych Wojen, macie wolne 4h, to jest to tytuł właśnie dla was. Genialna gra, szczególnie z dodatkiem Imperium u Władzy. /trx
Hero Realms i Star Realms
Autor: Robert Dougherty, Darwin Kastle | Wydawnictwo: IUVI Games | BGG
Tych tytułów nie trzeba przedstawiać fanom deck-buildingu. Oparte na prostych zasadach, do których opanowania wystarczy zaledwie kilka minut, obie serie gwarantują długie godziny budowania i optymalizacji talii oraz dynamicznej walki o wpływy – w wersji dla fanów magii i miecza, jak i zwolenników kosmicznych podbojów. Dzięki temu, że grę rozkłada się bardzo szybko, a na rozegranie partii wystarcza około pół godziny, bez problemu uda się ją „wcisnąć” pomiędzy codzienne obowiązki, choć ostrzegam, że niełatwo poprzestać na jednej rozgrywce. Oprócz oprawy graficznej serie te różnią się przede wszystkim dostępnymi dodatkami, więc warto przed wyborem zapoznać się z ofertą wydawnictwa, albo jeszcze lepiej – zagrać w obie. /Łukasz Walczak
7 Cudów Świata: Pojedynek
Autor: Antoine Bauza, Bruno Cathala | Wydawnictwo: Rebel | BGG
Mam wrażenie, że gra, której nie trzeba przedstawiać. Rewelacyjna dwuosobowa implementacja klasycznej już pozycji. Każdy z graczy podczas trzech epok stara się zbudować swoje imperium lepiej niż przeciwnik. Gra w przeciągnie liny. Dobieranie kart ze specjalnych układów, w których część kart jest zasłonięta, również składa się na wyjątkowe wrażenia w trakcie rozgrywki. Kilka ścieżek do wygranej, bo oprócz klasycznej drogi w produkcję punktów, można pokusić się o dominację militarną lub naukową, tym samym zakończyć partię przed czasem, powoduje, że należy zachować balans w zagrywanych kartach. Brak czujności może nas drogo kosztować, choć wydaje się, że nie ma złej strategii w tej grze. Losowe układy kart wpływają na wyjątkowość każdej rozgrywki. Gra oferuje mnóstwo decyzji. Którą kartę dobrać, a którą pozostawić przeciwnikowi? Może wykorzystać kartę na budowę cudu świata? A może nie stać mnie na jej zagranie i trzeba ją spieniężyć? Pilnować przewagi militarnej, czy zupełnie odpuścić ten aspekt gry? Bardzo dużo możliwości w stosunkowo niewielkiej grze. Obecność w TOP20 rankingu BGG nie jest przypadkowa. /Gekon
Twilight Struggle: Zimna Wojna
Autor: Ananda Gupta, Jason Matthews | Wydawnictwo: Phalanx | BGG
Zimna Wojna to były bardzo ciekawe czasy. Nie ze względu, że niczego nie było w sklepach i trzeba było kombinować, by coś dostać… Głównie, dlatego, że każdej chwili mogła rozpocząć się III Wojna Światowa lub jak kto woli, Zagłada Nuklearna. Serio – nad naszymi głowami latały bombowce z ładunkami atomowymi, które prowokowały przeciwnika. O tym właśnie (o cichym (?) konflikcie politycznym pomiędzy USA oraz ZSRR) jest Twilight Struggle. Mimo że dostajemy trochę kart i żetoników, to klimat jest mocno wyczuwalny, co potęguje gęsta, asymetryczna rozgrywka. /trx
Tuareg
Autor: Andreas Steiger | Wydawnictwo: Galakta| BGG
Gra przeznaczona wyłączenie dla dwóch osób, po wydaniu której nie wiadomo czego się spodziewać. Skromne, niewielkich rozmiarów pudełko z patrzącym z okładki tajemniczym saharyjskim nomadą. Bardzo niedoceniona gra z ciekawym wykorzystaniem mechaniki worker placement. Z 25 kart tworzymy niejako pole gry, macierz 5×5. Swoim zagraniem zewnętrznej karty akcji, blokujemy przeciwnikowi wybrany wiersz lub kolumnę. Do dyspozycji mamy trzech pracowników, więc decyzja o ich zagraniu jest niezwykle istotna. Z rundy na rundę jedna z akcji jest też blokowana przez pion złodzieja, więc planowanie strategiczne to szczególna domena Tuarega. Gra o prześciganiu się w dostępie do intratnych akcji, zbieranie zasobów w postaci soli, pieprzu i daktyli napędzających nasze poczynania w kierunku punktów zwycięstwa. Nie będę ukrywał, że klimatu próżno szukać, nawet wśród pustynnej kolorystyki i oszczędnych grafik. To jednak w mechanice ukryta jest atrakcyjność tego tytułu. Szereg strategicznych decyzji w trakcie godzinnej rozgrywki daje dużo satysfakcji. /Gekon
Wojna o Pierścień
Autor: Roberto Di Meglio, Marco Maggi, Francesco Nepitello | Wydawnictwo: Galakta | BGG
Jedna z największych i epickich gier planszowych, w które dane mi było zagrać — w dodatku świetnie opowiadająca historię znaną nam z trylogii (a raczej z dwóch ostatnich tomów) Władcy Pierścieni. Jeżeli uda wam się przebić przez instrukcję (co łatwe nie jest), to gwarantuję wam — przeżyjecie cudowną przygodę. Znowu dostajemy asymetryczność i epickość, a klimat wylewa się ze stołu na podłogę. Coś jest w grach, które właśnie to nam dostarczają, bo przecież wcześniej wymieniłem Zimną Wojnę oraz Rebelię, które właśnie tym stoją. /trx
Gejsze
Autor: Kota Nakayama | Wydawnictwo: Nasza Księgarnia | BGG
Myśląc o grach dla dwóch osób, podświadomie przychodzą mi na myśl pozycje krótsze z prostymi do opanowania zasadami, jednocześnie kryjące w sobie niesamowitą głębię. Pierwszą z moich propozycji wpisujących się w ten nurt są Gejsze. Wspaniała, mała gra, która dała wydającej ją Naszej Księgarni sporo wiatru w żagle. Dla mnie równie szczególna – z jej pomocą wciągnąłem w gry planszowe swoją drugą połówkę.
W ilustrowanej na modłę mangi grze naszym zadaniem jest zdobycie sobie przychylności większej ilości tytułowych Gejszy niż oponent. Robimy to, obdarzając je podarunkami. Każda z pań oczekuje konkretnego prezentu. Najsilniejszym punktem są dostępne akcje – Każdy z graczy musi wykonać wszystkie cztery:
- odrzucenie dwóch prezentów
- obdarowanie gejszy ukrytym prezentem
- oddanie dwóch prezentów przeciwnikowi i zachowanie jednego dla siebie
- oddanie dwóch prezentów przeciwnikowi i zachowanie dwóch dla siebie
Akcje dają pozytywny efekt zarówno aktywnemu graczowi, jak i jego przeciwnikowi przez co musimy dokładnie przemyśleć kolejność ich używania – chcemy jak najwięcej korzyści dla siebie i jak najmniej dla drugiego gracza. W każdym rozdaniu odrzucamy ze stosu prezentów jedną kartę, w każdym swoim ruchu dobieramy kartę z tego samego stosu – wprowadza to niewielki element losowy i konieczność dopasowywania się do zmieniającej się sytuacji. /sythriel
Żelazna Kurtyna
Autor: Asger Harding Granerud, Daniel Skjold Pedersen | Wydawnictwo: Fox Games | BGG
Drugą z pozycji, która wpisuje się we wspomniany przeze mnie nurt to Żelazna Kurtyna. Mówi się o niej „Zimna Wojna w miniaturze” i z pewnością jest w tym sporo prawdy. Łączy je tematyka i po części rozwiązania mechaniczne. Żelazna Kurtyna wynagradza nam swoją znacznie mniejszą skalę, łatwymi w przysposobieniu zasadami i krótką, ale bardzo treściwą rozgrywką.
Gracze naprzemiennie zagrywają karty regionów i umieszczają na nich swoje wpływy w ilości zgodnej z treścią karty. Zagranie karty regionu oznaczonego wrogim mocarstwem daje oponentowi korzyści. Punktowanie następuje po zakończeniu każdego regionu i na końcu rozgrywki jeśli ta nie skończy się przedwcześnie.
Żelazna Kurtyna to osiemnaście zagranych kart po dziewięć na każdego gracza. Dziewięć decyzji, każda z nich kluczowa. Jeden błąd może kosztować wygraną. Mnóstwo strategicznego myślenia zamkniętego w niewielkim pudełku (w polskim wydaniu zdobi je świetna ilustracja autorstwa Tomasza Larka). /sythriel
Undaunted: Normandy
Autor: Trevor Benjamin, David Thompson | Wydawnictwo: Ogry Games | BGG
Podobno wojna nigdy się nie zmienia, a jednak rynek wciąż zalewany jest nowymi propozycjami przełożenia światowych konfliktów na planszę. Undaunted wyróżnia na ich tle nie tylko połączenie deck-buildingu z mechanikami znanymi z bitewniaków, ale też stosunkowo niewielka skala zmagań. Zamiast batalionów w ręce graczy oddana zostaje bowiem zaledwie garstka żołnierzy, podzielonych na kilka oddziałów, a ze względu na mocno ograniczone rezerwy życie każdego z nich jest na wagę złota. Na pochwałę zasługuje struktura kampanii, w której stopniowo wprowadzane są kolejne typy jednostek i terenów i, choć niektóre scenariusze zrobiły na mnie zdecydowanie większe wrażenie niż inne, niewątpliwie wszystkie z nich znakomicie sprawdzają się w roli samouczka. Niestety do tej pory gra nie została wydana na naszym rynku, ale wieść niesie, że Ogry Games planują tę kwestię zmienić. Warto trzymać rękę na pulsie. /Łukasz Walczak
Aeon’s End (seria)
Autor: Kevin Riley | Wydawnictwo: Portal Games | BGG
Aeon’s End to jedna z takich gier kooperacyjnych, która wręcz błyszczy przy rozgrywce chociażby z drugą połówką. Stańcie ramię w ramię, aby obronić Gravehold przed potężnym wrogiem – Nemesis.
W tej bezlitosnej, deckbuildingowej grze będziecie zgrzytać zębami, aby stworzyć jak najbardziej optymalną talię. Zarówno po to, by przetrwać ataki hordy potworów, jak również ochronić miasto przed wyżej wspomnianym Nemesis.
Mechanika i zasady gry wydają się dość proste. W grze będziemy losować karty tur, które wyznaczą, kto w danym momencie zostanie aktywnym graczem. W swojej turze wykonamy po kolei akcje takie jak: aktywowanie zaklęcia, zagranie kart z ręki oraz kupienie nowych kart ze sklepiku. Niby nic, co wyróżniłoby Aeon’s End od innych deckbuilderów, gdyby nie fakt, że nie występuje tu tasowanie odrzuconych kart. Właśnie ten element sprawia, że ta gra jest świetna na dwoje graczy – a w szczególności dla grających par.
Musicie uwierzyć mi na słowo, że nie ma w tej grze nic lepszego, jak wspólne przeżywanie ataków „tego złego”, sprzeczanie się, kto co kupi oraz finalnie marudzenie, że: „daliśmy z siebie wszystko, a i tak znów przegraliśmy” (i bonusowy foch na grę). Aeon’s End to dla mnie jedna z top gier na dwie osoby, która daje mi najwięcej radochy. /Piotr Frąk
Res Arcana
Autor: Thomas Lehmann | Wydawnictwo: Rebel | BGG
Prostota zasad, małe pudełko, śliczne wykonanie i… morderczy pojedynek pomiędzy magami o to, który z nich zdobędzie więcej punktów po przekroczeniu „dziesiątki”. Res Arcana jest grą, którą ostatnio najczęściej wyciągam na stół, gdy gram we dwójkę, a nie mam zbyt wiele czasu na rozrywkę. Świetna karcianka, która zaczyna się draftem (złośliwi mówią, że i na nim kończy), by przejść do budowy silniczka, mającego na celu zrazu produkcję esencji (czyli zasobów dla magów), a potem zdobycie enklaw i monumentów, dających nam punkty. A wszystko to przy pomocy tylko ośmiu kart. Czysty design, morze kombinacji, ogromna satysfakcja i doskonałe działanie na dwie osoby. /suburbius
Pola Arle
Autor: Uwe Rosenberg | Wydawnictwo: śp Games Factory | BGG
Gra stricte na dwie osoby (dopiero dodatek pozwala dosiąść się trzeciej), w której fani Agricoli, Kawerny i Rosenberga poczują się jak w domu. Nomen omen gra jest właśnie o jego rodzinnej wsi fryzyjskiej, w której mieszkańcy uprawiają pola, hodują zwierzęta, szyją wyroby ze skóry, tkają z lnu, korzystają z drewna z lasu, wydobywają torf, ale, co ciekawe, starają się wydrzeć Morzu Północnemu kolejne poldery pod swoją gospodarkę, a wszystko to w bliskim przyrodzie rytmie pór roku. Pola Arle to tytuł dość obszerny, przestrzenny i wymagający tytuł, masa elementów, meepli i żetonów, dobre dwie godziny intensywnego myślenia i kombinowania dla bardziej zaawansowanych graczy. /suburbius
Mam nadzieję, że na liście znalazł się tytuł, który wam się spodobał.
Założyciel bloga. Z grami planszowymi związany od 2014 roku. Wielki fan gier z klimatem, ale nie pożałuje również czasu na porządne euro. Przed planszówkami jego największą pasją były gry fabularne, z którymi związany był praktycznie od dziecka. Lubi uzasadnioną losowość — gry planszowe mają sprawiać mu przyjemność, a nie wrażenie nadgodzin z Excelem w roli głównej. Czemu „angry” chcielibyście zapytać? Ano, raczej nie szczędzi języka, gdy trzeba. Chociaż i tak ostatnio trochę złagodniał. „Pisze jak jest”. Jeżeli coś mu się nie podoba, to nie boi się o tym mówić.
