Mówicie Zombicide, myślicie planszowa gra figurkowa. Dodajcie do tego podtytuł Broń w Dłoń i wyjdzie wam szybka, krótka i dynamiczna kooperacyjna wykreślanka. Dziś zaprezentujemy wam zawartość pudełka tej nowej gry ze znanej serii (zupełnie innej, niż poprzedniczki), na dniach pojawi się pierwsze wrażenie, a potem oczywiście recenzja. Dajcie nam w nią jednak na spokojnie pograć.
Jest to mała gra, więc pudełko jest małe. W środku znajdziemy insert, który ze względu, że nie możemy koszulkować kart — będziemy po nich mazać, spełnia swoją funkcję. Wydawca postanowił dołożyć trochę swojego contentu w postaci Ocalałego i Bossa ze świata Neuroshimy — co jest zabawne, wymiary obu pacjentów różnią się od oryginału. Na szczęście nie wpływa to wybitnie niekorzystnie na przechowywanie, a dodatkowe treści są jak zwykle w cenie.
Po większości kart (plansze graczy, zombie i bossów) będziemy pisać/zaznaczać obrażenia lub inne rzeczy — dlatego są lakierowane. Dzięki temu jakość wydaje się bardzo dobra. Dostajemy 6 Bossów (+1 od wydawcy) i 6 Ocalałych (+1 od wydawcy), więc regrywalność wydaje się, że będzie na odpowiednim poziomie.
Poniżej dość oszczędne w grafikę karty namnażania oraz tur — jednak dzięki temu są czytelniejsze. Co kto lubi.
Cała masa zombiaków — podzielonych na podstawowych i specjalnych. Ci pierwsi są łatwiejsi do zatłuczenia, a ci drudzy jak pewnie się domyślacie, mają więcej efektów oraz akcji specjalnych, przez co są bardziej niebezpieczni. Będą nas zewsząd zalewać, a my — jak to zwykle bywa, będziemy starali się ich pozbyć.
Więcej o samej grze, oczywiście w kolejnych tekstach. Pamiętajcie, że to ma być szybka i dynamiczna wykreślanka, a nie kolejny figurkowy kolos z serii.
Jeżeli jesteście ciekawi, co sądzimy (lub jak wyglądają) inne gry spod szyldu Zombicide, to nasze teksty na ich temat znajdziecie pod tym linkiem.
Dziękujemy wydawnictwu Portal Games za przekazanie egzemplarzy do prezentacji.
Założyciel bloga. Z grami planszowymi związany od 2014 roku. Wielki fan gier z klimatem, ale nie pożałuje również czasu na porządne euro. Przed planszówkami jego największą pasją były gry fabularne, z którymi związany był praktycznie od dziecka. Lubi uzasadnioną losowość — gry planszowe mają sprawiać mu przyjemność, a nie wrażenie nadgodzin z Excelem w roli głównej. Czemu „angry” chcielibyście zapytać? Ano, raczej nie szczędzi języka, gdy trzeba. Chociaż i tak ostatnio trochę złagodniał. „Pisze jak jest”. Jeżeli coś mu się nie podoba, to nie boi się o tym mówić.
